نوشتن گفت و گو در ادبيات داستاني

اواخر سال هاي دهه چهل ميلادي يکي از همسايه ها به مادرم تلفن کرده بود و با کلي عذر و معذرت از حال و احوال من ده ساله پرسيده بود و گفته بود که «حالش چطور است؟» ديده بود که وقتي از کنار خانه آنها رد مي شدم، بلند بلند با خودم بگومگو مي کردم. مادر به خنده جواب داده بود: «آهان… حتما بيلي بوده که داشته براي خودش داستان تعريف مي کرده. آخر از اين کار لذت مي برد.» راستش را بخواهيد بله؛ من بودم. هنوز هم اين عادت را ترک نکرده ام. البته، حالا ديگر داستان هايم را مي نويسم و به ديگران عرضه مي کنم. هنوز هم داستان گويي براي من به همان جذابيت دوران کودکي است. هنوز هم در دهه هشتاد عمر در 2020 مي نويسم و تدريس مي کنم و به اين کار مفتخرم. در مجموع، علاوه بر نوشتن داستان، بيش از بيست عنوان کتاب غيرداستاني به تنهايي يا با همکاري ديگران، از جمله همسرم، نوشته ام: تعليق و کشمکش» (1994) «سه قانون نوشتن رمان» (1997)، و اين کتاب، «نوشتن گفت وگو».