تكوين و توكن هويت ايراني / هويت هاي فردي ملي جهاني

موقعيت استراتژيک و ژئوپليتيک ايران از زمان‌هاي بسيار قديم امکان گذار اقوام متعددي را از شرق به غرب يا از غرب به شرق فراهم آورده است. درنتيجه بسياري از اين اقوامِ کوچنده به شيوه‌هاي خويش «ردپا» يا «اثرانگشت» خود را، مادي يا معنوي، به‌جا گذاشته‌اند يا در اين سرزمين پهناور و پر کوه و کوير و دشت مسکن گزيده‌اند و قرن‌ها امکان ارتباط، هم‌زباني و همدلي اندکي داشته‌اند.
تعداد اقوام پراکنده بر پهنه‌ي ايران ‌زمين رهاورد تاريخ تحرّک و پويايي آنان از مبدأ کوچ، سکونت و توقف در فلات ايران است. هر قومي داراي فرهنگ ويژه‌ي خود بوده است و به‌صورت اجتماعات سنتي و «بي‌دولت»، با همياري و همکاري هم‌تباران و همگنان روزگار مي‌گذرانده‌اند. اعتلاي رعيت به حد کشوروند (شهروند)، عضو ملت و منشأ قدرت دولت يک استنباط جديد آمده ‌از غرب است. اگر [کساني مانند] ميرزا مَلکم خان و ذکاءالملک فروغي بر «تربيت ملت» تأکيد دارند، ناشي از تجدد است و تغيير مفهوم دولت جبار به دولت قانونمند مسئول و خادم مردم. فروغي از «دولت» به‌عنوان يک نهاد قدرت مردمي و از «ملت» به‌عنوان مجموعه افرادي که در قلمروِ دولت قرار دارند نام مي‌برد؛ از سرزمين يکپارچه و واحدي با مرزهاي شناخته‌شده به نام کشور سخني نمي‌گويد و آن را بديهي مي‌پندارد.