سوژه انقلابي در انديشه پساماركسيستي

امروزه مسئله‌ي سوژه‌ي سياسي همچنان يکي از اساسي‌ترين پرسش‌ها نزد فيلسوفان و نظريه‌پردازان سياست است. به‌طور خاص، در انديشه‌ي مارکسيستي از آغاز با اين پرسش مواجهيم که چه کساني عاملان تغييرات اجتماعي‌اند و چگونه اين سوژه‌ها پديدار مي‌شوند. اما پس از گسترش انتقادات به مارکسيسم و رونق گرايشات پسامدرن، نظريه‌ي سوژه‌ي انقلابيِ مارکسيسم نيز اعتبار و محوريت خود را از دست مي‌دهد. با پروبلماتيک‌شدن سوژه‌ي سياسي در انديشه‌ي پسامارکسيستي، متفکران پسامارکسيست مي‌کوشند در چارچوب هستي‌شناسي‌هاي غيرمارکسي به بازتعريف امر سياسي و سوژه‌ي سياسي بپردازند. ولي فلسفه‌هاي سياسي پسامارکسيستي و مواجهه‌ي انتقادي آن‌ها با نظريه‌ي مارکسيسم و مسئله‌ي شکل‌گيري سوژه، خود، نيازمندِ ارزيابي و بررسي انتقادي است که اين کتاب به آن مي‌پردازد. نويسنده در اين کتاب، با محوريت سوژه‌ي سياسي، به بررسي انديشه‌ي مارکسيستي و پسامارکسيستي، نسبت انديشه‌ي سه متفکر پسامارکسيست (ارنستو لاکلائو، الن بديو و آنتونيو نگري) با انديشه‌ي مارکسيستي، و تحليلِ انتقادي و مقايسه‌اي آن‌ها مي‌پردازد. او در اين مسير مباني هستي‌شناسيِ غيرهگليِ اين متفکران را نيز مورد توجه قرار مي‌دهد که براي بررسي چگونگي فراروي آن‌ها از مارکس اهميت بسياري دارد. به‌طور کلي، مطالعه‌ي اين کتابِ پژوهشي براي فهم دقيق‌تر و همه‌جانبه‌ترِ انديشه‌ي پسامارکسيستي و نگاهي انتقادي به اين نظريه‌ها به علاقه‌مندان توصيه مي‌شود.