شوخي

كتاب حاضر رماني است که کوندرا با آن به جهانيان معرفي شد؛ آميزه اي بديع از عشق و سياست، رماني که در آن همه چيز تحت تأثير سياست و فضاي سرکوب حاکمان توتاليتر قرار مي گيرد و در عينِ حال عشق در همه جا و همه فضاهاي داستان جاري است تا جايي که خودِ کوندرا آن را رماني عاشقانه توصيف مي کند.
اين گرم ترين دوره عشق ما بود. نورافکن ها روي برج هاي ديدباني روشن بودند، سگ ها با نزديک شدن شب واغ واغ مي کردند، پسرک از خود راضي بر همه ما فرمانروايي مي کرد. اين ها فقط کمي از ذهن مرا به خود مشغول مي کرد؛ تمام حواسم متوجه لوسي بود. من در محاصره سگ هاي آدمکش و معدن واقعاً خوشبخت بودم، با مشق هاي بيهوده نظامي حرکت مي کردم؛ خوشبخت و مغرور بودم، زيرا با وجود لوسي مالک امتيازي بودم که نه به رفقاي سربازم اعطا شده بود و نه به افسرانمان: کسي مرا دوست داشت، مرا علناً دوست داشت و اين را نشان مي داد.