توسعه و خوشبختي در ميان ايرانيان (چرا احساس مي كنيم نسل هاي سوخته ايم؟)

بر اساس مطالعات فراوان و در پي توصيه‌ي سازمان ملل متحد در سال 2011، امروزه به ميزان «احساس خوشبختي» در کشورها به‌عنوان يکي از شاخص‌هاي توسعه اهميت ويژه داده مي‌شود.
اين کتاب براي بررسي اين مسئله نوشته شده است که چرا ايرانيان از سال 1353 تاکنون وضع مطلوبي در ميزان «احساس خوشبختي» ندارند. به گمان نويسنده، اگر مفهوم خوشبختي و آرمان‌شهر و رابطه‌ي آرمان و واقعيت، مورد تدقيق قرار گيرد و در يک مطالعه‌ي تاريخي‌ـ‌فرهنگي، تلقي ايرانيان از آن مفاهيم بررسي شود و آفات مهم جامعه‌ي کنوني شامل عوام‌گرايي، بحران فرهنگي و محدوديت بيان و نقش اين آفات در ميزان «احساس خوشبختي» تحليل شود، نور آگاهي بر وضعيت پرابهام و بغرنج کنوني و نابساماني‌هاي موجود پرتو مي‌افکند و زواياي پنهان و مورد غفلت آشکار مي‌گردد.