رسانه و آيين مرگ جماعت و زندگي روزمره

پيشنهاد من به طور خلاصه اين است: ما بايد بکوشيم پايدارترين ويـژگي‌هاي شرايط موقتــي خــود را بــازشنـاسيـم؛ ويـژگي‌هـايي که چـه خوب و چـه بد، در بـي‌ثبـاتي‌هاي عصر مدرن کم‌تـر از همـه آسيب‌پذيرند... اين ويژگي‌هاي پايدار از دو نوع متفاوتند يا دو ريشه انضباطي متفاوت دارند: از يک سو اين ويژگي‌ها انسان‌شناختي‌اند و بايد از جوامعي که بيرون از تاريخ زندگي مي‌کنند درون زمان حاضر بازيابي شوند، و از سوي ديگر آن‌ها بايد از تاريخ بازيابي شوند؛ يعني از سنت فرهنگي خودمان که در آن به گونه‌اي ژرف و چه بسا ويژه تعبيه مي‌شوند. نقطه آغاز تحليل ما همين جستجوي شفافيت است و وظيفه ما اين است که آن اشکال و برزش‌ها و آن ويژگي‌هاي پايداري را روشن کنيم که دگرگوني‌هاي زندگي مدرن را تاب مي‌آورند. اين احيا صرفاً ابزاري جهت ابتدايي‌شدن و مشاهده آن برزش‌هاي شبه‌جهاني که مجدداً در زندگي مدرن به وجود مي‌آيند نيست، بلکه ابزاري براي برساختن زمينه‌هاي ميان‌ذهني است؛ يعني مشاهده تجربه در پرتوي ديگران. اگر هنرهاي عامه را با اصطلاح‌هاي مانند اسطوره، آيين، زيارت، آستانه‌نشيني، داستان، روايت و رويدادنامه درک کنيم، در جهاني که به گونه‌اي شگفت‌ ناپيوسته است، برزش‌هاي مقاومت را مشاهده مي‌کنيم که آن جهان ته‌نشينشان مي‌کند و آن‌ها را در کنار هم نگه مي‌دارد. اين توسعه? گفت‌وشنود انساني در حين خودآگاهي ژرف است.