بيابان تاتارها

هيچکس نبود که هشدارش بدهد و بگويد: «مواظب باش، جوواني دروگو!» او در بند توهمي سمج بود. گل جواني‌اش رو به پژمردگي مي‌رفت، اما چشمه‌ي شباب را خشک ناشدني مي‌پنداشت. دريغا که از تيزپايي زمان هيچ نمي‌دانست. حتي اگر جواني‌اش همچون خدايان صدها و صدها سال مي‌پاييد، سهمش از آن به همين ناچيزي مي‌بود. اما او انسان بود و عمري کوتاه و معمولي داشت که هيچ نبود جز شهابي پرشتاب و بي‌دوام، نعمتي ناچيز که با تنگ چشمي به او داده شده بود و آدمي مي‌توانست سال‌هايش را با انگشتان دست بشمرد و هنوز به دست نيامده از دست مي‌رفت. بيابان تاتارها داستان افسر جواني است که براي خدمت به قلعه‌اي دورافتاده فرستاده مي‌شود و روزمرگي گريبانش را مي‌گيرد. دينو بوتزاتي با نثري باشکوه و شاعرانه عطش انسان را براي اميدوار بودن به تصوير مي‌کشد، حتي اميد به واهي‌ترين رويدادهاي زندگي.