مرگ اليويه بكاي و داستان هاي ديگر

بارها در طول شب از جا پريده بودم، بي‌آنکه بدانم وزش کدام باد خوابم را آشفته کرده بود، دست‌هايم را نوميدانه در ‌هم گره مي‌کردم و مِن‌من‌کنان مي‌گفتم: «خدايا! خدايا! بايد مُرد!» تشويشي سينه‌ام را مي‌فشرد، در منگيِ بيداري، ضرورت مرگ دهشتناک‌تر به ‌نظرم مي‌رسيد. به‌سختي دوباره به خواب مي‌رفتم، خواب از بس شبيه مرگ بود نگرانم مي‌کرد. اگر تا ابد مي‌خوابيدم چه؟ اگر چشم‌هايم را مي‌بستم و ديگر بازشان نمي‌کردم چه؟