حيات كلانشهر و حيات بدن (پژوهشي درباره هستي كلانشهري انسان)

در ديالکتيک بدن و کلانشهر، کلانشهر و ماشين‌هاي آن تماميت خود را به بدني منتقل مي کنند که هرگز به دنبال تماميت نبوده است، بلکه پيوسته در طلب فقدان، شدن، گشودگي به روي جهان و رهايي است. اگر به عميق‌ترين لايه‌هاي زندگي خود رجوع کنيم، خواهيم ديد چيزي که ما مي‌خواهيـم و آرزو مي‌کنيم، گشودگي به روي جهـان بـه جاي فروبستگي نسبت به آن، شدن پيوسته به جاي سکون، و شور و هيجان به جاي کرختي و افسردگي در حيات است.
نه تماميت، نه کليت، نه سلطه و نه توقيف جريان زندگي، هيچ‌کدام با حيات بدن مناسبتي ندارند. مسئله اساسي حيات بدن در کلانشهر اين نيست که کلانشهر تماميتي را عرضه مي‌کند که مطلوب بدن ساکن در کلانشهر نيست، بلکه ايـن است که بـدن اساساً طالب تماميـت نيست، زيرا دچار فقدان، و خواهان آن است که اين فقدان در حالت اصلي‌اش باقي بماند. تماميت چيزي نيست که بدن را به سبب فقدانش سرزنش کنيم، زيرا تماميت هرگز جزو ذات بدن نبوده است. همين فقدان منبع گشودگي، حرکت و شدن پيوسته بدن است؛ حرکتي که هر گونه تماميتي، از جمله تماميت کلانشهر، مانع آن است.