مكبت / بداهه گويي آلما

از متن كتاب:
مکبت: فکر مي‌کردم کار درستي کردم. آدمي در گراماگرم نبرد گاه خودي و اجنبي را مي‌زند. اميدوارم که به خطا خودي را نکشته باشم. در صف‌هاي فشرده مي‌جنگيديم. اميدوارم انگشتان پايشان را لگد نکرده باشم. بله، ما برحقيم. حالا آماده‌ام اندکي روي اين سنگ استراحت کنم. يک‌کم حالت تهوع دارم البته. عجيب است با آن‌همه تلاش، چندان گرسنه نيستم. انگار زيادي محکم زدم. مچم درد گرفته است. خوشبختانه آسيب جدي نديده‌ام. کمي راحت و تفريح حالم را جاي خواهد آورد. (رو به مصدرش در سمت راست صحنه) هي، برو شمشير مرا در رودخانه بشوي و يک نوشيدني هم بياور!