ديدار دوباره در كافه اروپا (چطور در زمانه ي پساكمونيسم بمانيم و حتي بخنديم) / خرد و حكمت زندگي 9

گزيده‌اي از كتاب:
آن روزها اين کافه سر‌ و روي درب‌وداغوني داشت، چراغ‌هايش تاريک و کم‌نور بودند. خيلي‌ها سيگار مي‌کشيدند. اما همه بلندبلند حرف مي‌زدند و چهره‌شان خندان بود، ليوان‌ها به هم مي‌خوردند و مي‌شد بگويي که سور و ساتي برپاست. حالا همين‌که درِ کافه را باز مي‌کني، مي‌بيني ميزوصندلي‌ها نو شده‌اند، تمام دم‌ و دستگاه‌ها مدرن‌اند و نورِ تند چراغ‌ها به همه‌جا مي‌تابد، حالا همه اسپرسو مي‌نوشند و ديگر کسي آن روزنامه‌هاي کاغذيِ ازمُدافتاده را ورق نمي‌زند. کافه‌ها بزک‌شده‌اند… بسياري از مشتري‌ها، به‌خصوص آنهايي که مسن‌ترند، از نخبگان فاسد گله مي‌کنند، از وعده‌هاي تحقق‌نيافته، نبودِ هويت ملي و نبودِ امنيت شغلي ـــــو نيز محوشدن تدريجيِ خيالات واهي‌شان. با اين‌ها مي‌تواني پي ببري که‌ها اهلِ اروپاي شرقي‌اند. جوان‌ترها همه‌جا شکل هم‌اند. براي پيداکردن شغل از اين کشور به آن کشور مي‌روند و بيشتر از هرچيزي نگران پول‌اند. غربي‌هاي کافه هم قبل‌ترها انتظارات خودشان را داشتند: خيال مي‌کردند که با تغيير نظام سياسي و اقتصادي، کشورهاي پساکمونيستي به‌سرعت رشد مي‌کنند و خيلي زود شکافي که ميان اروپاي متحد به وجود آمده بود، پُر مي‌شود ـــــاگر به دور و بر نگاه کني، مي‌تواني آنها را از نگاه‌هاي نااميدشان بشناسي. ؛ و من دوباره به کافه اروپا سرک کشيده‌ام تا همچون پيش‌گويي که کف‌بيني مي‌کند به اين گوي شيشه‌اي خيره شوم تا مگر آينده را ببينم.