در وادي درد

گزيده‌اي از كتاب:
دوستانِ من! اين کشتي دارد غرق مي‌شود، دارم فرو مي‌روم، و آب از سرم مي‌گذرد. پرچم هنوز بر فرازِ دکل در اهتزاز است، اما آتش همه جا را گرفته، حتي آب را؛ سَکَراتِ موت.
امشب، دردْ پرنده‌ي کوچکِ بلايي شد، ورجه‌ورجه‌کنان به اين‌طرف و آن‌طرف، گريزان از نوکِ سُرنگِ من. مي‌پريد از دست و پاهام، به بندبندِ تنم، و دُم به بند نمي‌داد. سوزنم به هدف نمي‌خورد، و باز هم نمي‌خورد، و هر بار، دردْ تيز و تيزتر مي‌شد. رندانه است طريقي که مرگ ما را از پا مي‌اندازد، و جوري هم وانمود مي‌کند که انگاري فقط در کارِ تُنُک کردن و هَرَسي ساده است. يک نسل هيچ وقت با يک ضربه از پا نمي‌افتد —اين ديگر خيلي غم‌انگيز و زيادي عيان است. مرگ ترجيح مي‌دهد تکه‌تکه کار کند. علفزار، در يک زمان، از جهات مختلف به دمِ داس مي‌رود. يکي‌مان امروز مي‌رود؛ ديگري چند روز بعدش؛ بايد بايستي عقب، اطرافت را نظاره کني، تا جاهاي خالي، قتلِ عام شدنِ گسترده‌ي هم‌نسل‌هايت را بفهمي.