استاد تاران و همانطور كه بوده ايم

آرتور آداموف نويسنده‌‌ي سال‌هاي درخشان ادبيات نمايشي در قرن بيستم و هم‌رديف نويسندگاني چون ساموئل بکت و اوژن يونسکو است. آثار اين نويسندگان را اغلب در سبک تئاتر ابزورد يا پوچ‌گرا طبقه‌بندي مي‌کنند. نمايشنامه‌ي استاد تاران که در اين دسته قرار مي‌گيرد، نقطه‌ي عطفي در کارنامه‌ي او محسوب مي‌شود.
نمايشنامه‌ي استاد تاران در سال 1951 و نمايشنامه‌ي همانطور که بوده‌ايم در سال 1953 منتشر شده‌اند. اين دو اثر جزو کوتاه‌ترين آثار اين نويسنده بوده‌اند. داستان استاد تاران درباره‌ي مدرس دانشگاهي است که بي‌دليل در يک رشته اتهامات گرفتار شده است. مردي که در سوءتفاهم‌هاي پشت سر هم نمي‌تواند حقانيت خود را ثابت کند و گويي همه‌چيز عليه اوست؛ در حالي که او تنها کمي با جامعه‌اش فرق دارد و حالا در مقابل توقعات و باورهاي آن‌ها تنها و بي‌پناه مانده است.
نمايشنامه‌ي همانطور که بوده‌ايم مرد جواني را تصوير کرده که در رابطه با مادرش، دچار يک چرخه‌ي باطل عذاب وجدان بابت گناه ناکرده است و نه‌تنها حسي همچون مهر مادر و فرزند در ميان نيست، بلکه وضعيت او به يک زنداني گرفتار در حلقه‌ي مهر و توقعات مادر مي‌ماند. يک علاقه‌ي انحصاري که او را رها نمي‌کند و مرد هرگز مستقل نمي‌شود.
از متن نمايشنامه‌ي استاد تاران:
«البته من فرار کردم، لابد آن‌ها هم به شما گفته‌اند من فرار کردم. اما فقط همين. آقايان، يک نگاه به من بکنيد: آيا از سر و وضع من برمي‌آيد که لباس‌هام را تندتند پوشيده باشم؟ و اصلاً چطور فرصت داشتم که لباس‌هام را بپوشم؟»