كور سرخي (روايت هايي از جان و جنگ)

دو مرد بازمانده از جنگ، ايستاده بودند ميان زمين کشاورزي. يکي شان مي گفت: «سيل کردي روس ها را چنان به در کرديم؟» آن يکي گفت: «لوله ي توپ را بشخاردي؟» گفت: «بشخاردم، بشخاردم. هر چه لته بود بشخاردم. دگه فير نکرد.» در کودکي نمي دانستم چه طور مي شود لوله ي تانک را با پارچه فشرد تا ديگر نتواند شليک کند. چندين سال بعد، از پنجشير تا پکتيا، تانک ها و ادوات جنگي به گل نشسته ديدم که ديگر شليک نمي کردند و شبيه خانه هاي فلزي زنگ زده در ميانه ي بيابان و کوه و دره رها شده بودند، با هزار جور کاربرد و هزار جور آدم: لانه ي معتادان، خانه ي درراه ماندگان، تک و توک مجاهد بي فرمانده، چند کمونيست مومن سرگردان، دو عاشق فراري لامذهب… ديدم جنگ صورتش عوض شده و جاني ديگر گرفته اما، به گواه دگرديسي اشيا، ما تباه شده ايم.