بچه هاي محل و قصر نفرين شده

شش پسر و فقط يک دختر صبح به ميوري رسيديم. دوستان ما که شب را با نگراني گذرانده و با بي‌صبري منتظر ما بودند، ديگر آماده شده بودند که دوچرخه‌هايشان را بردارند و دنبالمان بيايند. وقتي به کوره راه رسيديم و ما را ديدند، همه با هم مثل بومي‌هاي وحشي فرياد زدند. اما وقتي فهميدند که نزديک بود يک حادثه جديد به قيمت از دست رفتن توتور تمام شود، آسودگي خيالشان تبديل به بهت و حيرت شد. من به کمک نافرون، همين‌طور که داشتم يک فنجان شير قهوه‌اي را مي‌نوشيدم که بيستک براي رفع خستگي ما آن را گرم کرده بود، آنچه را که شب گذشته در قصر اتفاق افتاده بود، تعريف کردم و کلمه به کلمه، چيزهايي را که ساگا گفته بود، تکرار کردم.