فلسفه ي پول

«فلسفه‌ي پول» در ميان آثار گئورك زيمل، که جستارنويسي زبردست بود، اثري منحصربه‌فرد است. با آن‌که تودرتو و چندرگه و ترکيبي پيچيده و درهم‌تنيده از رشته‌هايي چون فلسفه و جامعه‌شناسي و تاريخ و روانشناسي به نظر مي‌رسد، بايد گفت کتاب زيمل در اصل متني مشخصاً فلسفي است که، به مدد يک روش فلسفي منسجم و مشخص، پيوندي ديالکتيکي ميان انبوهي از جزئيات تاريخي و اقتصادي و اجتماعي و سياسي برقرار مي‌سازد. او در فلسفه‌ي پول تحليل‌هاي جامعه‌شناختي و روانشناختي را براي تبيين و تفسير فلسفي بحران سوژه‌ي مدرن به کار مي‌گيرد، بحراني که در همه‌ي اجزاي زندگي اجتماعي رخنه کرده است. اين بحران چيزي نيست جز تلاش فرد براي دستيابي به آزادي و خودآييني در مواجهه با نيروهاي عظيمي چون جامعه و سنت و فرهنگ و تکنولوژي. وقتي عملکرد پول را در وجه تاريخي و فرهنگي‌اش در نظر بگيريم عمليات‌هاي ارزشگذاري و دلالتگري و معنابخشي آن را به عيان مي‌بينيم.
قابليت پول در تشديد نيروهاي متضاد بدان قدرتي ظاهراً نامحدود مي‌دهد تا همزمان تجزيه کند و وحدت بخشد، تا چيزهاي کاملاً ناهمسان و نامشابه را هم‌ارز گرداند، تا کيفيت را به کميت تبديل کند، و از مادي‌ترين جنبه‌هاي حيات ماديت‌زدايي کند.
زيمل بصيرت‌هاي شوپنهاوري و نيچه‌اي را در تفسير فلسفي خويش از تطور فرهنگي مسايل مربوط به معنا و ارزش ادغام مي‌کند و بدين‌سان استراتژي فلسفي ويژه‌اي طراحي مي‌کند تا پروژه‌ي هگلي تاريخ فکري و فرهنگي را از نو صورت‌بندي کند.