فضاهاي نوليبرال سازي (مقدمه اي بر نظريه توسعه نابرابر در فضاهاي جغرافيايي)

مأموريت بنيادي دولت نوليبرال توليد «حال و هواي مناسب براي کسب و کار» و بنابر ايــن بهينه سازي شرايط براي انباشت سرمايه است؛ بدون توجه به پيامدهاي آن براي اشتغال يا رفاه اجتماعي. اين دولت ها با دولت هاي سوسيال دموکرات که به اشتغال کامل و بهينه سازي رفاه حال همه شهروندان خود متعهدند، در تضاد قرار مي گيرند. دولت نوليبرال به پيش بردن انگيزه و امکان پذيرسازي کار و برانگيختن همه صاحبان کسب و کار توجه دارد(از طريق کاهش ماليات ها و ديگر امتيازها و همچنين تأمين زيرساختي به زيان دولت، در صورت لزوم) و چنين استدلال مي کند که اين امر به رشد و نوآوري ميدان مي دهد و تنها راه از بين بردن فقر است و در درازمدت، موجب بالاتر رفتن استانداردهاي زندگي توده مردم مي شود. دولت نوليبرال به ويژه در پيگيري خصوصي سازي دارايي ها به منزله ابزاري براي گشودن حوزه هاي تازه براي انباشت سرمايه پشتکار دارد. بخش هايي که پيش از اين دولت آن ها را اداره مي کرد يا بر آنها نظارت داشت (حمل و نقل، مخابرات، نفت و ديگر منابع طبيعي، خدمات رفاهي، مسکن عمومي و آموزش و پرورش) به حوزه خصوصي سپرده شدند. اين دولت خوبي هاي رقابت را فرياد مي زند، در حالي که در واقع بازار را بر روي سرمايه تمرکز يافته و قدرت انحصاري مي گشايد.