هفتاد و پنج سال اول به روايت بهمن فرمان آرا

در خانه، تک‌وتنها نشستم روي صندلي. خيره شدم به ديوار روبه‌رو. سال‌ها قبل که رفته بودم دانشگاه يو‌اِس‌سي درسِ سينما بخوانم به اين فکر نکرده بودم که ممکن است روزي هر فيلم‌نامه‌اي که براي تصويب مي‌‌دهم بگويند نه. فکر نکرده بودم ممکن است کل کارنامه‌ي فيلم‌سازي‌ام همان دو فيلمي باشد که قبل از انقلاب ساخته‌ام. دومي هم که فقط سه روز روي پرده رفته بود. کنار آمدن با اين حقيقت اصلاً آسان نبود. همين‌طور که نشسته بودم روي آن صندلي آفتاب کم‌ و کم‌تر شد. غروب که از راه رسيد هنوز روي همان صندلي به ديوار روبه‌رو نگاه مي‌کردم. آفتاب که رفت ايده‌اي به ذهنم رسيد: کارگرداني دلش مي‌خواهد فيلم بسازد، اما به هر دري که مي‌زند فايده ندارد. فکر مي‌کند بايد فيلمي درباره‌ي مُردن خودش بسازد. ـــ بهمن فرمان‌آرا ـــ