ديدار اتفاقي با دوست خيالي

«دختر سه‌ساله‌ام اوليويا دوستي خيالي دارد به نام چارلي راويولي. اوليويا کودکي‌اش را در منهتن مي‌گذرانَد و براي همين دوست خيالي‌اش، چارلي راويولي، هم اخلاق و رفتارش شبيه مردم منهتن است: در آپارتماني در تقاطع مديسون و لکزينگتون زندگي مي‌کند، شامش مرغ کبابي، ميوه و آب است و با اين‌که فقط هفت‌سال‌و‌نيمه است احساس مي‌کند خيلي «بزرگ» شده و مردم هم بزرگ حسابش مي‌کنند. اما عجيب‌ترين خلق و خوي محليِ همبازي خيالي اوليويا اين است: هميشه سرشلوغ‌تر از آن است که با اوليويا همبازي شود. دخترم تلفن همراه اسباب‌بازي را مي‌گيرد دم گوشش و صدايش را مي‌شنويم که توي تلفن مي‌گويد «راويولي؟ من اوليويام… اوليويا. مي‌آي بازي کنيم؟ باشه. بهم زنگ بزن. خداحافظ.» بعد تق، گوشي را مي‌بندد و سر تکان مي‌دهد «همه‌ش مي‌ره روي پيغام‌گير.» يا مي‌گويد «امروز با راويولي حرف زدم.»
«اگر قطار، خيابان‌هايمان را پرازدحام کرد، تلگراف آن ازدحام را به ذهن‌هايمان آورد. تلگراف چيزي به جهان اضافه کرد که تا امروز با ما مانده: نوع کاملاً جديدي از ارتباطات که در آن پيام تا وقتي ‌به مخاطب نرسيده، ارتباط ناقص است. نامه گرچه ممکن است پاسخي بطلبد، اما به خودي خود کامل است. نه پولُس حواري و نه هورس والپول هيچ وقت مرقومه‌شان را با اين جمله تمام نکرده‌اند که «بهم زنگ بزن بيشتر درباره‌ش حرف بزنيم.» در مقابل، طبيعت تلگراف اين ا‌ست که نسخه‌ي حداقلي از چيزي ديگر باشد؛ مکاتبه‌اي که بيشتر از بستن يک موضوع، درهايي جديد باز مي‌کند. تلگراف قرن نوزدهمي با اين تهديد به سرشلوغي قريب‌الوقوع همراه بود: «نامه در راه است».