عادلانه ها

عدالت واكنشي انساني است به مازادي در واقعيت، خواه آن‌گاه كه اين واقعيت هنوز نظمي نيافته بود و خواه اكنون كه نظمي يافته است و نظم‌اش مالكان و مجرياني دارد. اين واكنش، چنان كه ريكور نشان مي‌دهد، نخستين بار در يك فرياد انزجار نمايان مي‌شود، فريادي كه مي‌گويد: اين عادلانه نيست. با شروع از اين فرياد انزجار، ريكور بحث خود را چنين پيش بيني مي كند: آيا در چنين انزجاري توقعي صريح را تشخيص نمي‌دهيم، توقع از كلامي كه قانون نام دارد و فاصله‌اي عادلانه را در دل واقعيت خلق خواهد كرد تا به مازاد درون آن - بي عدالتي- پاسخ گويد؟ علاوه بر فاصله‌ي عادلانه، ريكور از لزوم ميانجي‌گري يك طرف ثالث -براي داوري- و هم‌چنين لزوم بي‌طرفي اين اين طرف ثالث نسبت به واقعيت، براي تحقق عدالتي كه انزجار ما از همان آغاز وجود اجتماعي‌مان را در امتداد مسير تحقق آن به پيش رانده است بحث مي‌كند.