مبارزه عليه وضع موجود

ورود شماري از دانشجويان ناراضي آلمان به ساختار دولت آن كشور در دهه 1980 از مهم‌ترين تحولات اروپا در سال‌هاي پس از جنگ جهاني دوم بود. جوانان آن كشور، سرخورده از وقايع و بي‌اعتماد به نسل پيش، ابتدا دو راه در پيش گرفتند: درس‌خوانده‌ها اگزيستانسياليست‌هايي شدند با لباس‌هايي همواره سياه به علامت سوگواري براي جامعه‌اي كه در آن منظور از حرف زدن كتمان حقيقت است و قصد از سكوت انكار آن؛ و جوانان طبقه كارگر عربده جوياني شدند لباس‌هاي چرمي به تن و سوار بر موتورسيكلت‌هايي پر سر و صدا. دسته اول طبقه متوسط را نگران مي‌كرد و دسته دوم او را مي‌ترساند. اواخر دهه 1960 اوضاع نگران كننده تر شد: كساني سلاح برداشتند تا نظامي را كه به نظرشان فاسد و دروغگو مي‌رسيد سرنگون كنند.
همزمان با فروريختن ديوار برلن، شماري از جوانان پرخاشگر دهه 1960 در حكومت آلمان واحد صاحب شغل و مقام بودند. آيا وضع موجودي كه مسئوليت آن با اين گروه هم هست همان چشم‌انداز زيبايي است كه وقتي دانشجو بودند وعده‌اش را مي‌دادند، و آيا اين دانشجويان سابق به ناراضيان آتي مجال خواهند داد كه به همين ترتيب وارد صحنه شوند و سهمي از گوي و از ميدان به دست آورند؟