نجات كوركورانه / رايلي آدامسون 5

بدي بيهوش بودن اين است که ذهن تان مي تواند شما را به بازي بگيرد، که معمولا ذهن من بدترين بازي ها را در پيش مي گيرد.
مي توانستم قسم بخورم که دست هايي درون بدنم بودند. کم کم درونم حرکت مي کردند و جاي چيزي را تغيير مي دادند. دردي احساس نمي کردم، فقط فشار و صداهايي آرام. بعد صداي سوراخ شدن پوستم را شنيدم، وقتي نخ و سوزن داشت من را لايه به لايه مي دوخت؛ اما چطور امکان داشت همه اين ها وقتي در لندن و درخانه جک بوديم، اتفاق بيفتد! نه، آن جا يک نره غول و کلي کلاه قرمز بود. وقتي آخرين بخيه محکم شد و زخمم را هم آورد، هوشياري ام را به دست آوردم. من آن جا روي صندلي عقب تراک داکس طاق باز دراز کشيده بودم. بدنم با خون و عرق چسبان شده بود. بوي هر داروي گياهي و ضمادي که شمن ها از آن استفاده کرده بودند، فضا را سنگين کرده بود و وجودم را حس مور مور شدني خوشايند فرا گرفته بود.