نظام نا اجتماعي (مناسبات قدرت و سياست گذاري اجتماعي در ايران پساانقلاب)

از انقلاب 57 ايران بيش از چهار دهه مي‌گذرد. در اين دوران تغييرات بسياري در ساختار و بازيگران سياسي کشور رخ داده و حوزه‌ي رفاه و سياست‌گذاري اجتماعي نيز از اين تغييرات بر کنار نبوده است؛ در اين سال‌ها رويکرد سياست‌گذاري از چپ‌گرايي تا راست‌گرايي در نوسان بوده است. با اين ميزان تنوع و تکثر يا تشتت و پريشاني، آيا همچنان مي‌توان از منطق حاکم بر ميدان سياست‌گذاري اجتماعي و شکل‌گيري اين سياست‌ها سخن گفت؟
نويسنده در نظام نااجتماعي بر اين باور است که چنين منطقي وجود دارد و مي‌کوشد با مطالعه‌اي تاريخي، برساختي از هندسه‌ي ميدان سياست‌گذاري اجتماعي ايران پساانقلاب ارائه دهد و منطق صورت‌بندي سياست‌هاي اجتماعي اين دوران را تحليل کند.
در اين کتاب به پرسش‌هاي متعددي در تشريح معماري ميدان پاسخ داده شده است: بازيگران فعال در مناسبات قدرت چه کساني‌اند؟ چه تشکل‌هايي در حمايت از منافع خود موفق‌تر عمل کرده‌اند؟ و چه نيروهايي در صورت‌بندي سياست‌ها يا ممانعت از آن‌ها تأثير داشته‌اند؟ کوتاه آن‌که، نظام نااجتماعي کوششي است اکتشافي براي ترسيم نقشه‌ي ابتدايي ميدان سياست‌گذاري اجتماعي در ايران پساانقلاب.