شهر ارواح

تقريبا به پايين قبر رسيده بودم که کفشم از پايم درآمد. خاک مانند باران از ديواره‌هاي قبر پايين ريخت.
نفسم را در سينه حبس کردم، و به راهم به پايين ادامه دادم. روي تابوت فرود آمدم. در تابوت را باز کردم و بعد خلاف تمام اعتقاداتم خزيدم داخل تابوت.
استخوان‌هاي زاغ قرمزپوش کنارم بودند. بايد برايتان اعترافي کنم: بيشترين هراس من در زندگي غرق شدن نبود، عليرغم اتفاق رودخانه. بلکه بيشترين هراس من زنده به گور شدن بود. و زماني که در تابوت را آرام روي خودم بستم و در تاريکي و هواي نمناک فرو رفتم، متوجه شدم که همچنان از زنده‌به‌گور شدن مي‌ترسم. بدنم در کنار يک اسکلت با لباس قرمز رنگ و رو رفته قرار داشت.....