تقصير باران نيست

قرار است ماماني دير از سر کار برگردد. براي همين تکيه داده ام به درخت اوليو و پنچره خانه لاسکوها را مثل تلوزيون تماشا مي کنم. مي بينم که هنري و ازمه ميز غذا را مي چينند. مي بينم که ازمه انگشت هايش را به پشت رابي مي کشد که دور و برش مي پلکد . مي بينم که هنري مي خندد و خوشحالم که ني توانم صدايش را بشنوم. با اين حال دلم پر مي کشد براي اين که صداي کسي را از پشتم مي شنوم که از حصار هاي که قدشان تا زانوست بالا مي آيد، اما نميتوانم از نوري چشم برادارم که هم من را به سمت خودش.......