سايه باف

وقتي اولين بار سايه ­ام با من هم ­کلام شد، من نوزادي بودم که در گهواره آرميده بود. اطرافيانم مي‌گويند شبي که من به‌دنيا‌آمدم، حتي ستارگان هم از آسمان فرار کردند و ماه پشت يک خرقه‌ي سياه ‌و سايه‌مانند پنهان شد. انگار من موجود بي‌صدايي بودم که موهاي براق و سياه و چشمان جذابش همگان را شگفت‌زده مي‌کرد. من، برخلاف همه‌ي نوزادان ديگر، به هنگام تولد نگريستم؛ حتي مثل آنها، با توجه به عملکرد غريزه، با گريه­ وزاري به­ دنبال مادرم نگشتم. به­ جاي رفتارهاي معمول نوزادان، آغوشم را به‌سمت سايه‌اي در گوشه‌‌ي اتاق گشودم.
سايه هم به من لبخند زد.