سياه سفيد

هابوي سيزده‌ساله به خاطر داشتن چشم‌هاي روشن، موهاي زرد و پوست سفيد، هميشه با ديگران فرق داشته. پوست او نه مثل افراد خانواده‌اش قهوه‌اي است، نه مثل سفيدپوست‌هايي است که براي فتح کوه کليمانجارو به آن‌جا مي‌آيند؛ بلکه از آن پوست‌هايي ا‌ست که زير آفتاب خيلي سريع مي‌سوزد و او را مجبور مي‌کند تا هميشه در دل سايه‌ها مخفي شود. از آن پوست‌هايي که باعث مي‌شود بچه‌هاي مدرسه او را پسر شبحي صدا کنند.
اما آصو، خواهر عزيز او، پسر طلايي صدايش مي‌کند. او تنها عضو خانواده است که هابو را دوست دارد. دو برادر بزرگ‌تر هابو او را دست مي‌اندازند، مادرش به‌سختي مي‌تواند به او نگاه کند و پدرش که نتوانسته او را بپذيرد، سال‌ها پيش خانواده را به حال خودش رها کرده است. هابو و خانواده‌اش بعد از ناکامي در اداره‌ي مزرعه‌شان مجبور مي‌شوند دهکده‌ي کوچکشان را ترک کنند و به موانزا، که شهري بندري است، پناه ببرند. آن‌جا هابو مي‌فهمد که اسم ديگري هم دارد: زال. اما در موانزا زال‌ها را مي‌کشند. آن‌ها معتقدند اعضاي بدن زال‌ها خوش‌شانسي مي‌آورد، طولي نمي‌کشد که مردي ترسناک، هابو را تعقيب مي‌کند. هابو بايد براي نجات جانش فرار کند. او نمي‌داند که آيا هرگز به جايي امن خواهد رسيد يا نه...
سياهِ سفيد روايتي تأثيرگذار و به‌ياد‌ماندني از اميد و تلاش براي زنده ماندن است.