تمامي حقوق محفوظ است

زماني عاشق صحبت کردن بودم، اما با آن همه کلمه چه گفته بودم؟ حالا به نظرم مي‌‌رسيد که هيچ نگفته‌ام. واقعا چيز زيادي يادم نمي‌آمد؛ همه مي‌دانستند چه اتفاقي قرار است بيفتد. من هم مي‌شدم يکي از آن بچه‌هاي بيچاره‌اي که هرچند وقت يک بار در اخبار مي‌ديديم که با چند کلمه‌ي اعتراض‌آميز از صفحه‌ي روزگار محو مي‌شدند. اين کار نابودم مي‌کرد. خانواده‌ام را نابود مي‌کرد، آن وقت براي چه؟ هرچيزي هم که مي‌گفتم هيچ چيز را تغيير نمي‌داد. بعد ناگهان راه ديگري به ذهنم رسيد و از آن استفاده کردم، چون اين هم يک حق انتخابي بود که داشتم، حق انتخاب من و انتخابي که تا به حال نديده بودم کسي آن را پيشنهاد دهد يا اصلا انجامش دهد. انگشت شست و اشاره‌ي لرزانم را به هم فشردم و گوشه‌ي لبم بردم و خطي روي لبم کشيدم. زيپ دهانم را کشيدم و در دلم قسم خوردم که ديگر هرگز صحبت نخواهم کرد.