دوبليني ها

بر اساس دسته بنديهايي که انجام گرفته دوبليني ها را بايد به چهار قسمت تقسيم کرد: قسمت اول شامل داستانهاي ((خواهران)) ، ((برخورد)) ، ((عربي)) که شامل تجربياتي از کودکي نويسنده اند و شخصيت اصلي هر سه داستان هم کودک هستند.نکته اي که در مورد اين سه وجود دارد اين است که آنها طرح هستند نه داستان.با اينحال جويس به اين حرفها اهميت نمي دهد.او کار خودش را مي کند و آنها را به همين شکل ارائه مي دهد خواه طرح حسابشان کنيم خواه داستان. قسمت دوم: ((اولين)) ، ((پس از مسابقه)) ، ((دو زن نواز)) ، ((پانسيون)) داستانهاي دوره ي نوجواني او شمرده مي شوند. قسمت سوم: ((ابري کوچک)) ، ((همتايان)) ، ((گل)) ، ((حادثه اي دردناک)) داستانهاي جواني و بلوغ و در نهايت قسمت چهارم که شامل ((روز گل پيچک در ستاد انتخابات)) ، ((مادر)) ، ((فيض)) ، ((مردگان)) مي شود آنطور که والتون ليتز گفت داستانهاي زندگي عمومي در دوبلين به حساب مي آيند.(مي توانيد به دوبليني ها-ترجمه محمد علي صفريان،صالح حسيني-نشر نيلوفر مراجعه کنيد). هر کدام از اين داستانها به طور جداگانه جزء بهترين داستانهاي کوتاه قرن بيستم قرار مي گيرند.جويس اينها را نوشت تا خصلت هاي بد نهفته در افکار و اعمال ايرلندي ها را به رخشان بکشد.او دوبلين را ((مرکز فلج)) ايرلند مي دانست و تا جايي پيش رفت که احساس کرد براي اينکه راحت تر حرفهايش را بزند بايد ايرلند را ترک کند.او در نوشتن داستانهاي اين مجموعه سبکي را که فلوبر پايه گذار آن بود در پيش گرفت.به همين سبب داستانهاي اين مجموعه به شدت تصويري اند و کمتر تکيه بر عمل داستاني دارند.او استاد استفاده از کلمات بود و بعدها اين استادي را به همينگوي داد تا ما شکل تکامل يافته ي آن را در آثار همينگوي ببينيم.جويس هر کجا که کلمه ي مورد نيازش را پيدا نمي کرد و مي ديد که کلمات موجود نمي توانند او را ارضاء کنند دست به کلمه سازي مي زد.