طلسم دويست ساله ي پرنده ي شب

جوليا درباره برادرم مي دانست. وارد جنگل شديم و جايي خلوت پيدا کرديم که مي توانستيم با هم حرف بزنيم. اولش به سختي مي توانستم نفس بگيرم. نمي دانستم شريک شدن رازم با کس ديگري چه حسي خواهد داشت. حتي نمي دانستم آيا مي توانم اين کار را بکنم يا نه. نوري که از ميان درخت ها مي آمد، زرد رنگ بود. دور و برمان پر بود از گل هاي وحشي و سرخس هاي باز شده. حسابي تا دورها رفتيم، تقريبا تا نزديکي هاي لانه هاي جغدها، جايي که هيچ وقت بدون برادرم نمي توانستم پيدايش کنم. مثل هميشه احساس مي کردم جغدها با دقت ما را تماشا مي کنند. آن قدر همه جا ساکت بود که فکر کرديم بايد در گوشي حرف بزنيم، براي همين آرام حرف زديم. همين که جوليا شروع به حرف زدن کرد، از اينکه يک نفر ديگر هم هست که حقيقت را مي داند آرامش عظيمي به سراغم آمد…