هدا گابلر

هدا گابلر اثري است كه در آن تاريخ ياد مي‌گيرد به منتقدانش و نيز به خودش بينديشد. از نظر درونمايه، مي‌توان اين اثر را چكيده همه آثار رئاليتي پيشين ايبسن، از حيث جايگاه رئاليستي او، ختم كلام و اتمام حجت با مخاطب و خودش، و از نظر سبك، اعلام كوچ به پيشگاه خورشيد، (فرم / صورت)، ناميد؛ قلمرويي كه هيلده، سروش فرم / صورت‌آگاه در اثر بعدي، استاد سولنس معمار، از سولنس طلب مي‌كند.
درست؛ اما همه اين نكات در بافت آشوبي مطرح مي‌شود كه ايبسن در انديشه‌هاي فلسفي و اجتماعي متفكران معاصرش، آرنولد، كارلايل، نيچه، راسكين درباره تاريخ و فرهنگ به پا مي‌كند.