سرزمين دختران فراموش شده

در امريکا، تنها جايي که در آن زندگي کرده ام، همين برج است و تا آن موقع غير از در آپارتمان خودمان حتي يک در ديگر را نزده بودم، البته غير از وقت هايي که ويا زنداني ام مي کند. پس از خداحافظي با ماني پلاک ايلينوي را توي کمد قايم کردم و بعد موهايم را که چرب شده بود دم اسبي بستم، کمي از خراش ها و کثيفي دست هايم را پاک کردم و به ديدن خانم يونگ رفتم. حق با ماني بود، شايد مي توانستيم در تابستان کاري پيدا کنيم و کمي پول در بياوريم. اما چه کسي بچه اي دوازده ساله را استخدام مي کرد؟ خانمي پير و تنها که هزاران دلار دارد؛ خودش بود.
چندبار در زدم تا آن را باز کرد. مي دانستم خانه است. صداي تلق تلوق ظرف ها را مي شنيدم. بالاخره وقتي در را باز کرد، يک کلمه هم حرف نزد. لباس خانه ي بلندي پوشيده و موهاي خاکستري اش را با دستمال سر پشتش جمع کرده بود.