رابين هود / رمان هاي ماندگار جهان

آن ها به طرف جايگاه هاي چوبي، که دور ميدان بزرگ چمن ساخته شده و با نوارها و پرچم هاي زرد و سرخ و رنگين تزيين شده بود، رفتند و در جايگاهي، که از پيش براي خانواده ي عالي جناب مون فيکت در نظر گرفته شده بود، نشستند. در همان لحظه، شيپورها نواختند و همه بلند شدند. زني از ميان جمعيت فرياد زد: «فرماندار آمد!»
با ورود فرماندار چاق، هر کسي چيزي گفت و همهمه شد. فرماندار که محوطه را زير نظر گرفته بود، براي کساني که اداي احترام مي کردند، دست تکان داد و به طرف جايگاه مخصوص خود رفت. در جايگاه هم چند لحظه سرپا ايستاد. برايش دست زدند و ابراز احساسات کردند و دست آخر، در نيمکت مخصوص نشست.
رابين به وارنتون گفت: «انگار مردم خيلي دوستش دارند.»
وارنتون با تمسخر گفت: «نه، اين طور نيست. مردم فقط مي خواهند خوشحالش کنند تا زندگي را برايشان تلخ تر نکند. او تنها کسي است که مي تواند زندگي مردم فقير ناتينگهام را سخت تر و دشوارتر کند. هميشه، اين کار را کرده. حرفم را باور کن.»