در باب حذف احزاب سياسي

چرا احزاب سياسي شرّند؟ و چرا اعضاي هر حزبي هيچگاه نمي توانند مطلقا در پي حقيقت باشند؟ زيرا احزاب سه ويژگي اصلي دارند: حزب سياسي دستگاهي است براي ايجاد هيجانات جمعي؛ حزب سياسي سازماني است با هدف به کارگيري فشار جمعي و اِعمال آن بر ذهن تک تک اعضاي خود؛ رشد و گسترش نامحدود حزبي هدف اول و غايي هر حزب است. به دليل همين سه ويژگي، هر حزبي، بالقوه و به علت جاه طلبي، تماميت خواه است. اگر حزبي در عمل تماميت خواه نباشد، فقط به اين دليل است که احزاب دور و بر از آن پيشي گرفته اند و دست بالاتري دارند. اين سه ويژگي واقعي هستند و براي هر کس که به نحوي با فعاليت هاي روزانه احزاب سياسي سروکار داشته باشد بديهي اند. از اين رو، احزاب در پي آن حقيقتي هستند که مطابق با بينش پذيرفته شده آنان باشد.
کتاب پيش رو درست در اواخر زندگي متأسفانه کوتاه سيمون وي در سال 1943 نوشته شد. سيمون وي در لندن به دولت تبعيدي «فرانسه آزاد» به رهبري ژنرال دوگل پيوسته بود؛ اما عميقاً از اقدامات سياستمداران فرانسوي در تبعيد که سنت هاي کهنه و مخرب احزاب سياسي -مثل رقابت، نفاق و جناح بندي- را باز رواج مي دادند بيمناک بود. سرانجام هم به دليل پايبندي به اصول خود همه مسئوليت هايش را در «فرانسه آزاد» در 26 جولاي، زماني که در بيمارستان بود واگذار کرد و کمي بعد در 24 اوت در سن سي و چهار سالگي درگذشت. اين مقاله براي نخستين بار هفت سال بعد در ماهنام? ميزگرد (شمار? 26، فوري? 1950) منتشر شد که بلافاصله مورد تحسين آندره برتون (شاعر، نويسنده و نظريه پرداز سورئاليست) و آلن (نام ادبي اميل شارتيه، فيلسوف و نويسند? برجسته که معلم فلسف? سيمون وي هم بوده است) قرار گرفت. متن سپس به صورت کتاب توسط انتشارات گاليمار بازنشر شد.