طعم سيب زرد

اسمم نثار است. نه دروغ گفتم؛ ماهان است، سيناست، ميناست، شايد هم نيلوفر! دريک روز پاييزي به دنيا آمدم. صبح بود. اما به همه مي‌گويم متولد بهار هستم و دم غروب به دنيا آمده‌ام. وقتي که آسمان صورتي مي‌شود. گاهي هم يادم مي‌رود و مي‌گويم متولد زمستان هستم و در يک روز برفي متولد شده‌ام. اما مادرم مي‌گويد وقتي به دنيا آمدم تابستان بود، درست اواسط مرداد. چه کار کنم که تابستان را دوست ندارم! پدرم مرد شريفي است. زحمتکش است و هر شب با يک بغل خوراکي به خانه مي‌آيد. خيلي وقت‌ها هم مي‌گويم فوت کرده. وقتي کوچک بودم فوت کرده. اين‌طوري ديگر کسي سؤال بيشتري نمي‌پرسد و خيلي وقت‌ها هم دل‌شان به حالم مي‌سوزد. اما من اصلاً پدرم را نديده‌ام. پدرم، مادرم را دوست داشت. در آينه به خودم مي‌گويم که پدرم عاشق مادرم بود. اما يک روز او را گذاشت و رفت. ما را براي هميشه رها کرد. پدرم سرهنگ ارتش است، نه يک معلم ادبيات است و عاشق شعرهاي دروغين دوره‌ي صفويه! به خيلي‌ها مي‌گويم طراح لباس است. پزشکي که کارش را دوست نداشت و کشاورزي را شروع کرد. گاهي وقت‌ها يادم مي‌رود به ديگران چه گفته‌ام و مي‌گويم شغلش آزاد است؛ يا مهندس است. خواهر و برادرهايم در خارج هستند. وقتي کوچک بودند در يک مدرسه‌ي شبانه‌روزي پانسيون شدند، اما عکسي از آنها ندارم. براي همين گاهي مي‌گويم تنها فرزند مادرم هستم. وقتي پوشک مي‌خريم، اگر کسي ما را ببيند مي‌گويم براي برادر کوچک‌ترم مي‌خريم. آخر من يک برادر دو ساله دارم که هنوز پوشک مي‌پوشد. اما اسمش را هميشه يادم مي‌رود. ماني... نيما... نه مزدک! به اسم من مي‌خورد، مهران! فقط يک واقعيت در زندگي‌ام دارم، و آن اين است: من يک مادرم دارم. اسمش ليلاست. فقط همين! چيزي بيشتر نه!