ميسي مك ميلان و الهه ي رنگين كمان

وقتي مادر از همراهي آيريس تا در خانه اش بازمي گردد مي گويد: نمي دونم اون مي تونه بياد عروسي يا نه؟
از آنجايي که تا حد ممکن از فکر کردن به عروسي پرهيز مي کنم، به ذهنم خطور نکرده بود که ممکن است آيريس هم در عروسي باشد.
دعوتش کردي؟
معلومه که دعوتش کردم. زن نازنينيه. روز اول که به اين خونه اومديم، برامون کوکي آورد.
به ياد هفته ي پيش مي افتم. سوختن کوکي ها و دودي که به راه افتاده بود. دست هايش را چه محکم روي گوش هايش گرفته بود. نمي دانم باز هم شيريني خواهد پخت يا نه. مادر مي گويد: خيلي خوش شانسيم که چنين همسايه اي داريم.
حق با مادر است؛ داشتن آيريس موهبتي ست. نمي دانم چرا فکر مي کردم آيريس عبوس و ترشروست. چرا تا به حال قصه ي زندگي اش را نشنيده ام؟ فکر مي کنم او هم قصه ي زندگي مرا نمي داند. با اينکه اين روزها بيشتر ديدمش، هنوز همديگر را خوب نمي شناسيم اما باز هم حس خوبي دارد که در عروسي مادر، يک الهه ي رنگين کمان حاضر باشد. اين طوري کمي از غم و غصه ام در آن جشن کاسته مي شود.