عبدالله كوثری

عبدالله كوثری زادۀ 22 آبان 1325 در همدان است. پدرش تاجری بود از طبقۀ متوسط با حجره‌ای در کاروانسرای شریفیه که در سال 1327 با اصرارش، از جمله برای تحصیل خوب فرزندانش، به تهران مهاجرت کردند. کودکی عبدالله مثل همۀ بچه‌های امیریه بود و جدا از فوتبال، در کوچه و سینما که هیچ‌وقت از دست نمی‌داد، با عشق به کتاب گذشت. او تا جایی که پولش می‌رسید، برخی از کتاب‌ها را می‌خرید اما بسیاری از کتاب‌ها را از کتابخانۀ غنی پدر دوستش فریدون کاظمیان قرض می‌گرفت که از نظر کوثری مهم‌ترینشان کل آثار احمد کسروی بود که در دوران دبیرستان خواند.

عبدالله کوثری  فرزند پنجم خانواده‌ای پرجمعیت و کتاب‌خوان بود و خواهر و برادران بزرگترش همه دانش‌آموختۀ دانشگاه بودند و در نتیجه او با کتاب و موسیقی و فرهنگ آشنا بود. با پرورش ذوق ادبی‌اش در دبیرستان البرز، دوست داشت در رشتۀ ادبیات فارسی در دانشگاه تهران تحصیل کند ولی از سویی به این دلیل که با تحصیل در رشتۀ علوم طبیعی در دبیرستان، زبان عربی نخوانده بود و مطمئن بود در کنکور عربی‌اش ضعیف خواهد بود و از سویی دوستان دانشجوی ادبیاتش او را از تحصیل در این رشته بر حذر داشتند که چیزی که می‌جوید در دانشگاه نمی‌یابد و فضای دانشگاه ادبیات را خشک و کورکننده ذوق ادبی نمودند، از این انتخاب منصرف شد.

عبدالله کوثری  از همان سال‌های نخستین دبستان با شعر کلاسیک فارسی آشنا شد و اولین کتاب شعری که با آن الفت گرفت مجموعه دوبیتی‌های باباطاهر بود و سپس به سعدی و حافظ و غزلیات مولانا رو کرد. کوثری در سال ۱۳۴۵ در مجلات مختلف شعر چاپ کرد. بعدها اولین کتابش، مجموعه‌شعر «از پنجره به شهر هرم‌ها» را در سال ۱۳۵۲ منتشر کرد. نخستین ترجمۀ عبدالله کتابی درباره جنگ ویتنام به نام راز آشکار با همکاری مهدی تقوی دوست و خویشاوندش - و اکنون متخصص اقتصاد و استاد دانشگاه - بود.

 عبدالله کوثری از مترجمان مطرح معاصر ایران است که نامش بدل به برند شده و مخاطب به اعتبار او و بی‌توجه به نام نویسنده آثارش را می‌خرد. به باور کوثری هر نویسنده‌ای به زبان خاص خود می‌رسد و مترجم ناچار به یافتن گوشه‌های ناپیدای زبان مادری خود است و در برخی آثار عمیق، ناچار به کاوش در هزار سال زبان فارسی به دنبال معادلی مناسب، در نتیجه توجه به لایه‌های مختلف زبان فارسی و میراثش برای مترجمان ضروری‌ست.

بخشی از آثار این نویسنده در پردیس کتاب