سال درخت

نامه را درآورد تا با شعله‌ي چراغ لامپا بسوزاند و از بين‌اش ببرد. مي‌ترسيد كه خود اولين قرباني اين نفرين‌نامه شود. احساس گناه مي‌كرد كه تمام مدت نامزدي‌اش با محمود به فكر جمال از او و خانواده‌اش متنفر بوده است. صداي پايي كه از توي حياط رد مي‌شد حواسش را پرت كرد. چراغ لامپا از دستش افتاد و همين‌طور كه پايين مي‌افتاد تا به زمين برسد و حباب شيشه‌ا‌ي‌اش هزار تكه شود، نفت آن از بالاتنه‌ي يقه‌ي باز و كوتاه پيراهن چيت گل‌دارش درست از روي گردن‌بند آويز طلايش، از روي خط دكمه‌ها به سمت شكم و بعد پايين دامن ميدي او سر خورد و رد خيس و خنكي از خود به جا گذاشت. تا پوران به خودش بيايد، چراغ به زمين برخورد و ناغافل او را انگار در آغوش سوزان عاشق خشمگيني كه آرزويش را داشت انداخت. پوران جيغ مي‌كشيد. بلندتر از آن‌چه خود تصور مي‌كرد امكانش را داشته باشد. همه‌ي حرف‌هاي ناگفته و همه‌ي صداهاي خاموش شده‌ي بعد از آن شب را يك‌جا جمع كرده بود و فريا مي‌زد.