انقلاب ايران (ريشه هاي نا آرامي و شورش)

پرسش اين پژوهش صريح و روشن است: چرا در سال 1357 در ايران انقلاب شد؟ نويسنده کتاب تلاش كرده است با اتخاذ رويکرد نظري متفاوت، و به‌تبع آن جمع‌آوري و تحليل داده‌ها، پژوهش خود را از ديگر پژوهش‌هاي مرتبط متمايز کند. به‌لحاظ نظري، اين پژوهش مبتني بر ديدگاه ترکيبي بديعي است. محقق کوشيده است از راه تلفيق نظريه‌هاي جامعه‌شناختي انقلاب (نظريه ارزش – نظام چالمرز جانسون) با نظريه‌هاي روان‌شناختي (نظريه روان‌شناسي توده‌ها تد گِر و جيمز ديويس) و نظريه‌هاي سياسي (نظريه‌هاي تدا اسکاچپول، ساموئل هانتينگتون، جرالد گرين و چارلز تيلي) نشان دهد بررسي علل يک انقلاب نيازمند رويکردي چندرشته‌اي است، به‌ويژه رويکردي که با تأکيد بر جزئيات، به بررسي سياست (دولت) و شرايط فرهنگي –اجتماعي (جامعه) پيش از انقلاب بپردازد. به باور نويسنده، تمايز مفهومي ميان «دولت » و «جامعه» و بررسي تحولات شکل‌گرفته در اين دو قلمرو – مسئله‌اي که بيشتر نظريه‌هاي انقلاب آن را ناديده انگاشته‌اند – براي فهم صحيح و کامل علل انقلاب اهميتي اساسي دارد.
مهران کامروا دکتراي خود را از دانشگاه کمبريج گرفته و اکنون استادتمام و مدير مرکز مطالعات بين‌المللي و منطقه‌اي، وابسته به دانشگاه جورجتاون، در قطر است. از او علاوه بر کتاب حاضر، در تحليل علل شکل‌گيري انقلاب ايران، کتاب‌هايي درباره امنيت در خليج‌فارس، اوضاع داخلي کشورهاي عربي، مسئله فلسطين و تاريخ سياسي خاورميانه منتشر شده است.