احتمال عكس و انزوا

از متن كتاب:
دست‌هاي ارسلان را نمي‌ديدم. بچه، جنازه‌ي بچه، روي دست‌هاش بود و چيزي معلوم نبود. زن، انگار که طغيان کند، دستش را بُرد پشتِ سرش، موهاش را از هم باز کرد و سرش را تکاني داد و موها را روي شانه‌ها ريخت، بعد مثل فنر از جاش پريد و دوباره رفت توي اتاق و در را بست. من ماندم و ارسلان و بچه. تصويرِ شانه‌هاي لاغر و تختِ سينه‌ي سفيدِ زن، توي سَرَم مي‌چرخيد. ارسلان داشت به من نگاه مي‌کرد.