فرشته ي سياه

آسمان صاف است، دوک بزرگ رو به جانب دريا دارد، انگار او هم از توفان ترسيده و هر آن منتظر رسيدن توفان است؛ او شاد نبود، همين و بس، اشتباه کردم که خيال مي‌کردم مي‌ترسيد، بهتر است بگويم، اين هم يک‌جور ترسيدن است، چون ناشادي شکلي از ترس است. جلو مي‌روي و روي پايه‌ي سنگيِ مجسمه مي‌نشيني، با اين اميد واهي که آن مجسمه با آن فرم عيني‌اش به صدايي برساندت که مدام از تو مي‌گريزد؛ خُب چرا که نه، شواليه‌اي با رداي بلند و صورت يک اشراف‌زاده‌ي غمگين؛ بايد مزه‌ي قدرت و تلخيِ خيانت را چشيده باشد، شايد او بتواند تو را به آن صدا برساند...