سرخ باد

مادرم نشسته بود بود توي خاک و خوله هاي وسط حياط، و چنان زار مي زد و معرکه گرفته بود که اوستا محمدعلي تعزيه خوان را مي گفت: زکي! با داد و فريادش کوچه و خانه را گذاشته بود روي سرش، و با بي تابي مي ناليد و دو دستي بر سرش مي کوبيد!
خانه سرا انگار غوغا شده بود. مي خواستم بگوييم، «مادر چي شده؟... چرا بي تابي مي کني؟» اما تا چشمش به من افتاد، انگار چيز وحشتناکي ديده باشد، گيس هايش را چنگ زد و مثل مارگزيده ها خودش را بالا گرفت و به زمين زد و باز به سرش کوبيد.