سه شنبه ها / قصر شگفت انگيز 1

رالف به سفيرها گفت: «شاهدخت سيسيليا از همه ي ما بهتر قصر رو مي شناسه.» بعد رو کرد به سيلي. «مي خوام مطمئن باشم که دو شاهزاده اي که قراره مهمان ما بشن، اقامت خوبي اينجا داشته باشن، سيسيليا. ممکنه لطف کني و از قصر بخواي که اتاق هايي شايسته ي جايگاه اون ها و با توجه به نيازهاشون در اختيارشون قرار بده؟»
سيلي يکي دو دقيقه زل زد به رالف. او همان قدر مي توانست از قصر بخواهد براي شاهزاده ها اتاق تهيه کند که مي توانست روي سرش بايستد و به پشت بام برج ديده باني برود! هر قدر هم که ازت خوشش مي آمد و هر قدر هم که مودبانه درخواست مي کردي، قصر ترجيح مي داد دقيقا برعکس اين کار را انجام دهد، البته اگر اصلا حاضر مي شد کاري انجام دهد.
سيلي مي خواست اين ها را به رالف بگويد که متوجه دو سفير شد. هر دو خم شده بودند جلو و مشتاق بودند حرف هايش را بشنوند. سفير ورواين پوزخند محوي به صورت داشت و سفير گراث مشکوکانه چشم هايش را تنگ کرده بود. سيلي با لحن شيريني گفت: «البته، برادر عزيزم. باعث افتخار منه.»