شهر ممنوعه

ويرجينيا وولف اولين کسي بود که به رابطه‌ي خلاقيت هنري و امور روزمره اشاره کرد. وولف نوشت که قرن هفدهم هيچ شاعر مؤنثي ندارد چون «خواهر شکسپير» بيش ‌از حد گرفتار وصله‌پينه‌ي جوراب‌و سر زدن به غذا است.
چند قرن بعد، نسل چندمِ بازماندگان «خواهر شکسپير»، به کمک پول، مي‌کوشند با به‌کارگيري خدمتکار اين مشکل را حل کنند.
ماگدا سابو، يکي از مشهورترين نويسندگان مجارستان، در رمان شهر ممنوعه نگاهي عميق به مناسبات متزلزل «بانوي نويسنده» و خدمتکارش مي‌اندازد، امري که پيش از او به‌ندرت کسي به آن پرداخته است. اِمِرِنس، خدمتکار سال‌خورده، سوابق درخشاني دارد: قابل‌اعتماد است، خيال ماگدا راحت است که او خانه را به آتش نمي‌کشد، و نيز از او گذشته است که معشوقه داشته باشد. مناسبات اين دو زن به وابستگي متقابلي مي‌انجامد. بيناين دو نبردي دايمي جريان دارد و «شب‌هاي ويرژيليِ مملو از عناصر رئال و سوررئال».
کتاب با توصيف يک رؤيا آغاز مي‌شود و به پايان مي‌رسد: رؤيايي تب‌آلود، سايه‌ييک سايه...