در

رمان در داستان مواجه آدم‌هاست در وضعي خاص، در شرايطي که سوداي دوستي و عشق دارند، ولي شکست مي‌خورند. «در»، سواي ايماژها و مفاهيم و بينش ژرفي که براي خواننده به ارمغان مي‌آورد، داستان تقابل‌هاست. تقابل پيري و جواني؛ تقابل طبقات مختلف اجتماعي؛ تقابل قانون و ميل؛ تقابل آموخته‌بودن و غريزي‌رفتارکردن؛ تقابل سنجيدگي و حسابگري متمدنانه با خوي طبيعي و بي‌پروا... عنوان رمان هم از همين‌جا مي‌آيد: رويارويي آدم‌ها و لحظه يا لحظاتي که در به روي همديگر مي‌بندند يا مي‌گشايند... اما جذابيت داستان آنجاست که تقابل اصلي داستان ميان دو آدم از يک جنس است، ميان دو زن. دو زني که گاه خواننده خيال مي‌کند به هم دل باخته‌اند، گاه منتظر است بلايي بر سر هم بياورند... در همين راستا، حتي آنجا که شخصيت اصلي داستان براي اولين و آخرين بار، در کنش رمان، راوي فرهيخت نويسنده را به نام صدا مي‌کند، اين تقابل‌ها و احساس‌ها و عواطف متعارض در اوج هستند: «کلمه به نظر مي‌رسيد با خودش چيز ديگري به همراه دارد، چيزي بيشتر، چيزي نهاني، لرزشي مرموز مثل جرياني الکتريکي. صدا آهسته بود، کمابيش گوش‌خراش ولي نه ناخوشايند، مثل واپس‌کشيدن پرده‌اي يا شکافتن پوسته‌اي نرم...»