ظهور وحشت انگيزها / غرور و تعصب و زامبي ها 0

اليزابت خنجرش را انداخت، به سمت اسمشو نبر دويد و سعي کرد تپانچه را از دستش دربياورد. فورا اسلحه (و همين طور دستي که به دور آن پيچيده شده بود) را گرفت. دست با صداي ترق خشکي از مچ شکست. زامبي ستوان تيندال را کناري انداخت و رو به اليزابت کرد.
اليزابت گفت: «سلام من رو به شيطان برسون.» تپانچه را بالا آورد و انگشتي را که هنوز روي ماشه بود، فشرد.
چخماق با صدا تق خفه اي جا خورد… و فقط همين. حتي اگر باروتي در تپانچه مانده بود هم مدت ها پيش به خاطر باران و نم جنگل تبديل به شني بي فايده شده بود.
اليزابت گفت: «لعنتي.» هرچند که با توجه به فاجعه ي پيش رو، اصلا و ابدا لب مطلب را ادا نمي کرد.
وحشت انگيز دو قدم به سمتش برداشت. جايي در ميانه ي قدم اول و دوم، دو شمشير مختلف که در وسط گردنش به هم رسيدند، سرش را قطع کردند ولي لحظه اي براي باقي بدنش طول کشيد تا متوجه شوند و همان طور که پاهايش هنوز سعي مي کردند، قدم بردارند، روي خاک افتاد.