هزار توي پن

سال 1944 بود و دخترکي که توي يکي از ماشين‌ها کنار مادر باردارش نشسته بود، نفهميد درختان چه نجوا کردند. نامش اوفليا بود و سيزده سال بيشتر نداشت. چندين و چند ساعت مي‌شد سوار ماشين بودند، از هر آنچه اوفليا مي‌شناخت دورتر و دورتر مي‌شدند، بيشتر و بيشتر در عمق اين جنگل بي‌پايان پيش مي‌رفتند و قرار بود مردي را ببينند که مادرش انتخاب کرده بود تا پدر تازه‌ي اوفليا باشد. اوفليا او را صدا مي‌زد «گرگ» و دلش نمي‌خواست به او فکر کند. ولي انگار حتي درختان هم نام او را نجوا مي‌کردند.