فقط روزهايي كه مي نويسم (پنج جستار روايي درباره نوشتن و خواندن)

سخت است که مثلاً آدم روايتِ او از تنبلي، کتاب نخواندن يا لذتِ ادبياتِ ژانر را بخواند و اگر در کشمکش درونيِ اين «وضعيت‌ها با او شريک است، احساسِ گناهش حداقل کمي تسلي پيدا نکند. کريستال - چه معتقد باشيم اين کار را در نوشته‌هايش مي‌کند چه نباشيم - توجيه‌گرِ - يا بهتر بگوييم - وکيل‌مدافعِ خوبي به نظر مي‌آيد، به خصوص براي مخمصه‌ها و محکمه‌هاي دروني، بر سر چالش‌هايي که خود را مقابلِ خود مي‌نشانند. بر خلاف آنچه ممکن است از لحن خون‌سردِ نوشته‌هاي کريستال برآيد، اين گزاره‌هاي ناهنجار و دلايل و اسناد او براي اثبات‌شان، انتخاب‌هاي لحظه‌اي نيستند. مي‌شود حدس زد اين گزاره‌ها، عنوان و صورت‌جلسه‌ي دادگاه‌هايي‌اند که مدت‌هاست در ذهن نويسنده‌شان برقرارند. انگار روي کاغذ آمدن‌شان تلاشي‌ست براي ختم جلسات و آرامش ذهن کسي که همچنان از خودش مي‌پرسد چرا تنبلم؟ چرا نويسنده نشدم؟ چرا ديگر نمي‌توانم کتاب بخوانم؟»