شير تلخ

از متن كتاب: هيچکدام چاره ساز نبودند. درمان ها چاره ساز نبودند، زيرا من براي تغيير و خوب شدن آماده نبودم. چاهي پر از احساسات براي خودم کنده بودم. وقتي به عميق بودن بيش از حد آن پي بردم، از کندن صرف نطر کردم و خودم را در آن چاه انداختم. تمام هفته ها و ماه هاي من درون آن چاه گذشت. هرقدر که دلم به حال خودم مي سوخت، بيش تر در ته چاه فرو مي رفتم. هرقدر به اين باور مي رسيدم که ديگر ته چاه هستم، بيش تر دلم به حال خودم مي سوخت. ته چاه گردابي سرد و سوت و کور بود و من را در بر گرفته بود. چه وقت و چگونه ته اين چاه رفته بودم، هيچ چيز نفهميدم. هيچ تلاشي هم براي فهميدن آن انجام ندادم. دوست نداشتم از آن چاه بيرون بيايم. آن جا ماندن راحت تر بود. بالا رفتن، دست و پا زدم وحتا پيچ و تاب خوردن هم سخت بود. اين پيچ و خم افسردگي که مي گويند، حتا اگر راه هاي خروج را هم پيدا کرده باشي، دوست نداري از آن جا بروي