خانه بي حفاظ

در فهرست اسامي تلفات جنگ، همواره به نام كشته ها و زخمي ها برمي خوريم: كشته هاي خودي و بيگانه، زخمي هاي نظامي و غيرنظامي، اسراي آزادشده يا در انتظار آزادي. اما كمتر كسي به زندگي هاي تباه شده، آرزوهاي برباد رفته، و خانواده هاي بي پناه مانده توجهي نشان مي دهد، گويي آنان جزء تلفات جنگ نيستند. كودكاني كه قبل از تولد،يتيم شده اند؛ زنان جواني كه ماه عسل شان را در جنگل هاي سرد و مرطوب اطراف پادگان ها، يا اتاق هاي كثيف مهمانخانه ها گذرانده اند؛ مادراني كه خود و فرزندانشان را به زحمت از زير آوار بمباران ها نجات داده اند، و ديگر جز همان لباس تن اشان هيچ ندارند؛ بگذريم از كودكان و جواناني كه با كابوس بزرگ شده اند، و از اين دنيا جز رنج و گرسنگي و محروميت چيزي نديده اند، چنان كه سيماي زندگي عادي و آرام، در كنار پدر و مادر با درس و بازي، غذاي كافي و اتاق امن، براشان غريب و حتي ناحق جلوه مي كند.